KOMPETENCJE ZAWODOWE PROFILAKTYKA

PRAKTYKA DZIAŁALNOŚCI

Profilaktycy powinni być kształceni w umiejętnościach służących pomaganiu i dobremu porozumiewaniu się z uczestnikami działań, ponieważ niezależnie od poziomu profilaktyki, te umiejętności są niezwykle potrzebne: aktywne słuchanie, umiejętność decentracji, język – to wszystko jest elementarzem, dlatego w przypadku osób z doświadczeniem, trzeba by tylko ocenić ich deficyty i potrzeby.
Trzeba też kształcić w metodach skuteczności edukacji i profilaktyki. Teraz szlagierem jest dialog motywujący, wykorzystywany w profilaktyce wskazującej, są metody interaktywne, jest cała masa metod aktywizujących… Uczestnik szkolenia powinien wybrać jedną metodę – czy dwie, czy trzy – i doskonalić się w nich, opanować w swoim warsztacie pracy.
Z perspektywy profilaktyki uniwersalnej bardzo istotna jest kwestia metodyki zarządzania klasą i grupą – to też jest elementarz. Jeżeli chcemy przeprowadzić jakiekolwiek zajęcia z grupą, musimy dawać sobie z nią radę, a pedagodzy nie są w tym kształceni. System edukacji pedagogów nie przygotowuje ich do tego na poziomie uczenia akademickiego, są dopiero dokształcani, kiedy nie dają sobie rady i to jest duże zaniedbanie.

Umiejętności służące poprawnej realizacji działań profilaktycznych
To, na co zwraca uwagę system rekomendacji, to logiczne związki między założeniami, celami, potem zadaniami, które są realizowane oraz ewaluacją.
Wiele osób ma problem z tym, żeby dostrzegać te związki, dlatego to trzeba ćwiczyć. Inaczej nie rozwiąże się problemu ewaluacji!

Uważam, że należałoby też uczyć umiejętności krytycznego analizowania wyników ewaluacji: na czym polega ta ewaluacja, co to jest, przy czym chodzi o ewaluację wyników, czyli tą zaawansowaną.

Ostatni punkt, to umiejętności współpracy, kierowania, administrowania związane ze zdobywaniem i rozliczaniem środków, współpraca z partnerami, współpraca z mediamiitp.

To są rzeczy, których obecnie wszyscy uczą się sami, a są bardzo ważne, co jest podkreślane w literaturze dotyczącej kompetencji osób pracujących w promocji zdrowia, w edukacji zdrowotnej, w profilaktyce – czyli też powinno znaleźć się w szkoleniu.

Nie formułuję celu szkolenia, jakim jest konstruowanie programów profilaktycznych.

Tworzenie dobrych programów jest bardzo trudne, wymaga złożonych kompetencji, współpracy różnych specjalistów – jeżeli po tym szkoleniu profilaktyk miałby sam je tworzyć, to przyłożylibyśmy rękę do czegoś, co teraz krytykujemy, czyli do obszaru różnych warsztatów i warsztacików, które zakwitły jako profilaktyka. Dlatego musimy się zdecydować: czy idziemy w kierunku dobrych praktyk, programów rekomendowanych, czy stymulujemy rozwój programów autorskich.
Ja redukuję cele do dobrych praktyk, czyli do wybierania spośród sprawdzonych programów, chociaż w tej chwili to nie jest możliwe, bo jest ich jeszcze zbyt mało.